Ήταν η πρώτη μέρα εθελοντικής βοήθειας του Χ στο καταφύγιο. Η πρώτη επαφή τον γέμισε χαρά και λύπη. Πόσες ουρές είδε να κουνιούνται χαρωπά στον ερχομό του και πόσα λυπημένα βλέμματα καθώς έφευγε. Ανάμεσα τους, μεγαλόσωμα κυρίως σκυλιά, άλλα υγιή και άλλα όχι.
Γυρνώντας σπίτι και σκεφτόμενος αυτή την τόσο γεμάτη συναισθηματικά μέρα, έφερε στο μυαλό του ένα σκύλο που είχε συναντήσει εκεί. Δεν είχε συγκρατήσει το όνομα του και για ένα περίεργο λόγο, ούτε και εμφανισιακά τον θυμόταν ιδιαίτερα. Είχε όμως συγκρατήσει την αντίδραση του όταν τον είδε. Σε αντίθεση με τα άλλα σκυλιά, δεν ήρθε στην άκρη του κλουβιού κάνοντας χαρές. Είχε μείνει απαθής.
Την επόμενη φορά που πήγε, κατευθύνθηκε αμέσως προς το κλουβί του σκύλου. Στάθηκε μπροστά και τον παρατήρησε για ώρα. Ήταν σίγουρα μεγάλος σε ηλικία, όχι ιδιαίτερα όμορφος, μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους, μαύρος με καφέ πινελιές. Και για άλλη μια φορά, στάθηκε παντελώς αδιάφορος στην παρουσία του Χ. Του είχε κινήσει την περιέργεια. Θα ρώταγε και θα μάθαινε για αυτόν.
Και ρώτησε. Και έμαθε. Ο σκύλος είχε όνομα που οι υπεύθυνοι δε θυμόντουσαν καν. Έψαξαν για να το βρουν. Θυμόντουσαν όμως την ιστορία του. Είχε βρεθεί κουτάβι και υιοθετήθηκε γρήγορα. Επεστράφη σε λιγότερο από ένα μήνα γιατί η οικογένεια δε μπορούσε να ασχοληθεί μαζί του. Ξαναυιοθετήθηκε και επεστράφη και πάλι περίπου για τους ίδιους λόγους. Στην τρίτη επιστροφή ο σκύλος ήταν ήδη 8 μηνών και η περίοδος που έμοιαζε ένα χαριτωμένο κουταβάκι είχε περάσει.
Ο σκύλος ήταν πια 15 χρονών. Από 8 μηνών ζούσε σε εκείνο το κλουβί. Σε αυτά τα χρόνια άλλαξαν πολλά σκυλιά στα διπλανά κλουβιά. Και εκείνος έμενε σταθερά εκεί. Δεν αρρώστησε ποτέ και δεν κινδύνεψε από ρόδες αυτοκινήτων ή ανθρώπινο χέρι. Δεν είδε πως είναι να τρέχεις ελεύθερος και να απολαμβάνεις την παρέα. Μέρα με τη μέρα γινόταν και πιο αδιάφορος απέναντι τους ανθρώπους. Πόσες φορές είχε τρέξει στην άκρη του κλουβιού όταν ερχόταν κάποιος. Πόσες φορές είχε απογοητευθεί όταν απλά τον προσπερνούσαν για να θαυμάσουν κάποιο πιο νέο και όμορφο σκυλί. Η χαρά του έσβησε και μερικούς μήνες μετά την άφιξη του Χ στο καταφύγιο, έσβησε και ο σκύλος.
Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα, ο Χ έδωσε στο σκύλο σημασία, χάδια, προσοχή. Προς το τέλος των ημερών του, ένα απόγευμα ο σκύλος του έγλειψε τα χέρια. Ο Χ τον πήρε αγκαλιά και δεν ντράπηκε… έκλαψε. Και ύστερα σκέφτηκε πως θα ήταν αν ο σκύλος, όταν ήταν κουτάβι ακόμα είχε υιοθετηθεί από μια υπεύθυνη οικογένεια. Πως θα ήταν αν είχε λάβει αγάπη και προσοχή. Αυτά που όλοι οι εθελοντές φωνάζουμε και σε απάντηση ακούμε πως είμαστε υπερβολικοί.
Μια λάθος υιοθεσία μπορεί να είναι χειρότερη από τη ζωή στο δρόμο.
Δώστε με υπευθυνότητα ζώα προς υιοθεσία. Οι ζωές τους είναι στα χέρια σας.