Από τα πλέον κοινά αλλά και βλαβερά είδη της χώρας μας.

Πρόκειται για την κάμπια που στο τέλος του βιολογικού της κύκλου μεταμορφώνεται στη νυχτοπεταλούδα.

Στους περισσότερους οι κάμπιες αυτές είναι βέβαια γνωστές από τις “στρατιές” που σχηματίζουν στους δρόμους ή από την ιδιότητά τους να τσιμπάνε όποιον τις ακουμπά. Το έντομο έχει μελετηθεί εκτενώς αφού οι πρώτες αναφορές στη βιολογία του είδους χρονολογούνται στο 1736.
Η πιτυοκάμπη εμφανίζεται σε τεράστιους αριθμούς στις παραμεσόγειες περιοχές της νότιας Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και της Δυτικής Ασίας.

Προσβάλλει δε μαζικά τις βελόνες όλων των ειδών πεύκης, ιδιαίτερα αυτές των νεαρών αλλά και των ενήλικων δένδρων που βρίσκονται σε φτωχά και υποβαθμισμένα εδάφη. Έχει διαπιστωθεί ότι κατά μέσο όρο οι κάμπιες προσβάλλουν περίπου το 30% ενός πευκοδάσους, οδηγώντας πολλές φορές στη νέκρωση δεκάδες δέντρα.

Οι κάμπιες διαθέτουν έναν εξαιρετικό αμυντικό μηχανισμό. Όταν νιώσουν ότι απειλούνται (αν κάποιος για παράδειγμα τις αγγίξει), εκτοξεύουν στον αέρα μικροσκοπικά τριχίδια, τα οποία περιέχουν μια τοξίνη που προκαλεί στον άνθρωπο αλλεργικές αντιδράσεις (ερεθισμούς στο δέρμα και τα μάτια αλλά και αναπνευστικές διαταραχές). Η αντιμετώπιση των εντόμων αυτών γίνεται με διάφορους τρόπους. Παλαιότερα γίνονταν ψεκασμοί με χημικά, αλλά τώρα έχει επικρατήσει η βιολογική καταπολέμηση με το βακτήριο Bacillus thurigiensis, ενώ ο πιο φιλικός στο περιβάλλον τρόπος είναι το κόψιμο και το κάψιμο της φωλιάς τους.

Οι κύριες οδοί μόλυνσης είναι:
– επαφή με το δέρμα
– επαφή με τα μάτια
– εισπνοή
– κατάποση

Στο σκύλο οι πιο συχνές βλάβες γίνονται στη μουσούδα, ειδικά στη γλώσσα αλλά και τα μάτια. Η περιέργεια του σκύλου τον κάνει να παρατηρεί την πομπή εκατοντάδων κάμπιων που κινούνται σε σειρά η μια πίσω από την άλλη.

Βλέπει αυτήν την πομπή που κινείται αργά και το ένστικτό του τον ωθεί να εμβαθύνει τη γνώση του και μυρίζοντας προσπαθεί να αξιολογήσει τη πιθανή βρωσιμότητα.

Τα νεαρά σκυλιά είναι πιο περίεργα και γι’ αυτό τον λόγο πλήττονται περισσότερο.

Τα τοπικά συμπτώματα που διαπιστώνονται στον σκύλο είναι εκείνα της στοματίτιδας. Αμέσως μετά την επαφή οι στοματικοί βλεννογόνοι εμφανίζονται πρησμένοι και πονούν. Η γλώσσα κρέμεται απ’ έξω και η κατάποση είναι δύσκολη, αν όχι αδύνατη και άφθονο σάλιο κατεβαίνει από το στόμα του σκύλου.

Σε αυτήν την περίπτωση είναι η γλώσσα το όργανο που περισσότερο μας ενδιαφέρει και που πρέπει να φροντίσουμε να σώσουμε. Αυτή αμέσως, εμφανίζει φλεγμονές περισσότερο ή λιγότερο εκτεταμένες. Μετά ένα σύντομο χρονικό διάστημα αυτές οι περιοχές παίρνουν ένα μοβ χρώμα και μετά περίπου δώδεκα μέρες έχουμε την πτώση και την απώλεια (απόσπαση) του προσβεβλημένου τμήματος της γλώσσας.

‘Εντονη φαγούρα

Στο επίπεδο του δέρματος, τα βλέφαρα, τα αυτιά, η μύτη μπορούν να παρουσιάσουν ένα διάχυτο οίδημα σε όλη τη μουσούδα τόσο έντονο ώστε να αλλάξει η εμφάνιση του σκύλου από την έντονη φαγούρα.

Αν τυχόν βρούμε αυτές τις τρίχες ανάμεσα στο τρίχωμα του σκύλου πρέπει να προσπαθήσουμε να τις αφαιρέσουμε χωρίς να τις σπάσουμε, μάλλον με ένα πιστολάκι, έτσι ώστε να μη σκορπίσουμε το υγρό σε επαφή με το δέρμα.

Οι οφθαλμικές βλάβες είναι πιο σπάνιες στον σκύλο και οφείλονται στις τρίχες που μεταφέρει ο άνεμος στα μάτια προκαλώντας επιπεφυκίτιδα με πόνο, δακρύρροια και φωτοφοβία.

Ξεκινώντας μια θεραπευτική αγωγή, το συντομότερο δυνατόν, μπορεί να περιορίσει τις συνέπειες της δηλητηρίασης και να σώσουμε τη γλώσσα του σκύλου μας.

Συμβολευτείτε άμεσα το κτηνίατρο σας στη περίπτωση που ο σκύλος σας  έρθει σε επαφή με αυτή τη κάμπια.

Πηγή: http://www.allaboutdog.gr