Είχε νυχτώσει. Η πείνα της την έσπρωξε να βγει από το χαρτόκουτο της, στο δρόμο. Εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, δεν της έμεναν πολλές επιλογές. Πήγε απ ευθείας στον πρώτο κάδο σκουπιδιών που βρήκε. Καμιά φορά βρισκόταν κάτι καλό, όλο και πιο συχνά κάποιος άφηνε λίγο φαγητό σε μια σακουλίτσα. Έψαχνε τους κάδους χωρίς να την νοιάζει αν πλησίαζε κάποιος, μάλιστα είχε φτάσει να κοιτάει τους ανθρώπους με ελπίδα. Αλλά οι πιο πολλοί απλά προσπερνούσαν. «Πεινάω» τους έλεγε με όλα τα φωνήεντα μακρόσυρτα αλλά έμοιαζαν να μην την καταλαβαίνουν. Καμιά φορά βρισκόταν κι ένας συμπονετικός να της δώσει να φάει. Καμιά φορά οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι. Τους καταλάβαινε από το χαμόγελο κι εκείνο το χαρακτηριστικό ψεύδισμα: «ψιψιψιψι, έλα γατούλα»..

Ιt was dark by now. Her hunger had driven her out of her carton box into the street. The way things had turned out she didn’t have many options left. She went straight to the first garbage bin she found. There was something good to find in there, sometimes. People would often leave some food inside a plastic bag by the bin. She looked into the bins without caring whether people approached; in fact she had even come to look at people hopefully. But most just passed her by. “I am hungry” she told them, dragging out the vowels, but they didn’t seem to understand. At times there was one sympathetic soul who gave her something to eat. At times humans were humane. She could tell those by the smile and the distinctive sounds : “here, kitty, kitty…